تاریخچه آجر و آجرسازی و سرامیک

تاریخچه آجر و آجرسازی و سرامیک انسان هزاران سال است که از آجر برای ساخت و ساز استفاده کرده است.

قدمت آجرها به 7000 سال قبل از میلاد برمی گردد که آنها را به یکی از قدیمی ترین مصالح ساختمانی شناخته شده تبدیل می کند.

آنها در جنوب ترکیه در محل یک سکونتگاه باستانی پیشتاز مصالح در اطراف شهر جریکو کشف شدند.

اولین آجرهایی که در مناطقی با آب و هوای گرم ساخته شدند، آجرهای گلی بودند که برای سفت شدن در آفتاب خشک می شدند.

آجرهای مصر باستان از خاک رس مخلوط با کاه ساخته می شدند. شواهد این امر امروزه در خرابه های هاراپا بوهن و موهنجودارو دیده می شود.

نقاشی‌های روی دیوارهای مقبره تبس، بردگان مصری را در حال مخلوط کردن، تلطیف کردن و حمل خاک رس برای آجرهای خشک شده در آفتاب به تصویر می‌کشد.

بزرگترین پیشرفت با اختراع آجر پخته شده در حدود 3500 سال قبل از میلاد بدست آمد.

از این لحظه به بعد، آجرها را می توان بدون گرمای خورشید ساخت و به زودی در آب و هوای سردتر رایج شد.

رومی ها ترجیح می دادند آجرهای خود را در بهار بسازند

سپس آنها را به مدت دو سال قبل از فروش یا استفاده از آنها ذخیره می کردند. آنها فقط از خاک رس سفید یا قرمز برای تولید آجر استفاده می کردند.

رومی ها به لطف کوره های متحرک موفق شدند آجرهای پخته شده تاریخچه آجر و آجرسازی و سرامیک را به کل کشور معرفی کنند.

اینها آجرهایی بودند که با علامت لژیونی که بر تولید آجر نظارت می کرد مهر خورده بود. آجرهای رومی از نظر اندازه و شکل با سایر آجرهای باستانی متفاوت بودند،

اندازه آجرهای پخته شده در کوره 1 یا 2 فوت رومی در 1 فوت رومی و گاهی اوقات تا 3 فوت رومی با آجرهای بزرگتر می رسید.

رومی ها از آجر برای ساختمان های عمومی و خصوصی در سراسر امپراتوری روم استفاده می کردند.

دیوارها، دژها، مرکز فرهنگی، طاق، طاق و روی قنات های خود را ساختند. دروازه هرکولانیوم پمپئی و حمام های کاراکالا در رم نمونه هایی از سازه های آجری رومی هستند.

در دوره امپراتوری روم، رومیان هنر آجرسازی را در سراسر اروپا گسترش دادند و در دوره قرون وسطی و رنسانس به تسلط خود ادامه دادند.

هنگامی که امپراتوری روم سقوط کرد، هنر آجرسازی تقریباً از بین رفت و تنها در ایتالیا و امپراتوری بیزانس ادامه یافت. در قرن یازدهم، آجرسازی از این مناطق به فرانسه گسترش یافت.

تاریخچه آجر و آجرسازی

در طول قرن دوازدهم آجرها از شمال ایتالیا به شمال آلمان بازگردانده شدند.

این امر دوره گوتیک آجری را با ساختمان هایی که عمدتاً از آجرهای سفالی قرمز پخته شده ساخته شده بودند ایجاد کرد.

نمونه‌های ساختمان‌های سبک گوتیک آجری را می‌توان در کشورهای بالتیک مانند سوئد، دانمارک، لهستان،

آلمان، فنلاند، لیتوانی، لتونی، استونی، بلاروس و روسیه یافت. این دوره در مجسمه های معماری فیگولار که قبلاً از سنگ تراشیده شده بودند، کم است.

در آن زمان خلق مجسمه‌های گوتیک از آجر تقریباً غیرممکن بود، اما می‌توان آن‌ها را با استفاده از آجرهای تقسیم‌شده در رنگ‌های مختلف،

آجرهای قرمز، آجرهای لعاب‌دار و گچ آهکی سفید شناسایی کرد. در نهایت آجرهای سفارشی و شکلی معرفی شدند.

می توانستند از مجسمه های معماری تقلید کنند. در قرن شانزدهم، معماری گوتیک آجری با معماری رنسانس آجری جایگزین شد.

در قرون وسطی، خاک رس برای ساخت آجر اغلب توسط کارگران با پای برهنه خمیر می شد.

خشت را با فشار دادن آن به یک قاب چوبی که روی میز قرار داده بود، به صورت آجر در می آوردند که روی آن را با ماسه یا کاه پوشانده بودند.

تا از چسبیدن خشت جلوگیری شود. پس از اینکه خاک رس اضافی با چوب پاک شد، آجر از قاب خارج شد.

در انگلستان بقایای ساختمان ها ثابت می کند که هنر آجرسازی در زمان هنری هشتم بسیار پیشرفته بود.

پس از آتش سوزی بزرگ لندن در سال 1666، شهر عمدتاً با آجر بازسازی شد.

تاریخچه مختصری از سرامیک و شیشه

سرامیک یکی از قدیمی ترین صنایعی است که به هزاران سال پیش باز می گردد.

هنگامی که انسان ها دریافتند که خاک رس را می توان به وفور یافت و با مخلوط شدن با آب و سپس شلیک به اشیا تبدیل شد،

این مجسمه یک زن به نام ونوس دولنی وستونیسه، از یک سکونتگاه کوچک ماقبل تاریخ در نزدیکی برنو، در جمهوری چک است.

در این مکان، صدها مجسمه سفالی نشان دهنده حیوانات عصر یخبندان نیز در نزدیکی بقایای یک کوره نعل اسبی کشف شد.

استفاده از سرامیک در دوره نوسنگی به طور چشمگیری افزایش یافت، با ایجاد جوامع مسکونی که به کشاورزی و کشاورزی اختصاص یافتند.

تقریباً از 9000 سال قبل از میلاد مسیح، سرامیک‌های مبتنی بر خاک رس به‌عنوان ظروف آب و غذا، اشیاء هنری،

کاشی‌ها و آجرها رایج شدند و استفاده از آنها از آسیا به خاورمیانه و اروپا گسترش یافت. محصولات اولیه فقط در آفتاب خشک می شدند.

در دمای پایین (زیر 1000 درجه سانتیگراد) در کوره های ابتدایی حفر شده در زمین پخت می شدند.

سفال ها یا تک رنگ بودند یا با نقاشی نقوش ساده خطی یا هندسی تزئین می شدند.

مشخص است که در حدود 7000 سال قبل از میلاد

مردم از ابزارهای تیز ساخته شده از ابسیدین، یک شیشه آتشفشانی طبیعی استفاده می کردند.

پلینی مورخ رومی گزارش داد که اولین شیشه ساخته شده توسط انسان به طور تصادفی توسط بازرگانان فنیقی در 5000 سال قبل از میلاد ساخته شد،

هنگامی که در حالی که در ساحل استراحت می کردند، دیگ های پخت و پز را روی سنگ های غنی از سدیم در نزدیکی آتش قرار دادند.

گرمای آتش سنگ ها را ذوب کرده و با ماسه مخلوط کرده و شیشه مذاب را تشکیل می دهد.

باستان شناسان نتوانسته اند بازشماری پلینی را تایید کنند. عوض، اقلام شیشه ای ساده، مانند مهره ها،

بین النهرین و مصر کشف شده اند که قدمت آنها به 3500 سال قبل از میلاد می رسد. در آغاز عصر مفرغ،

یکی از اولین پیشرفت ها در ساخت سرامیک اختراع چرخ در 3500 سال قبل از میلاد بود.

معرفی چرخ امکان استفاده از تکنیک شکل دهی چرخ را برای تولید مصنوعات سرامیکی با تقارن شعاعی فراهم کرد.

در همین حال، سفال‌های سرامیکی در استفاده از نقاشی‌هایی که به طور فزاینده‌ای دقیق‌تر شده بودند، تکامل یافت،

به طوری که این اشیاء در نهایت به قطعات هنری اصیل تبدیل شدند. تزئینات همچنین شامل استفاده از اکسید کننده،

کاهش جو در هنگام شلیک برای دستیابی به جلوه های  ویژه بود.

گلدان های یونانی آتیک مربوط به قرن های 6 و 5 قبل از میلاد اوج این تکامل در نظر گرفته می شود.

در طول قرن 16 میلادی (میلادی = عصر رایج)

ظروف سفالی کلاس اصلی محصولات سرامیکی تولید شده در اروپا و خاورمیانه باقی ماند.

چینی ها اولین کسانی بودند که کوره های با دمای بالا را با قابلیت رسیدن به 1350 درجه سانتیگراد معرفی کردند.

در حدود سال 600 میلادی، چینی (ماده ای با تخلخل کمتر از 1٪) را از خاک رس کائولن ساختند.

در طول قرون وسطی، تجارت از طریق جاده ابریشم امکان معرفی و انتشار ظروف چینی را در سراسر کشورهای اسلامی،

ابتدا و بعدها در اروپا، تا حد زیادی به دلیل سفرهای تاریخچه آجر و آجرسازی و سرامیک مارکوپولو فراهم کرد.

در قرن پانزدهم، اولین کوره بلند در اروپا ساخته شد که قادر به رسیدن به دمای 1500 درجه سانتیگراد بود.

آنها برای ذوب آهن مورد استفاده قرار می گرفتند و در ابتدا از مواد طبیعی ساخته می شدند.

هنگامی که مواد مصنوعی با مقاومت بهتر در برابر دماهای بالا (به نام مواد نسوز) در قرن شانزدهم توسعه یافتند،

از آن زمان، صنعت سرامیک تحول عمیقی را پشت سر گذاشته است.